Varkentje wassen? Beter van niet!

23 april 2009 – 2 mei 2009

We zijn weer in Puerto Escondido, de kustplaats in het zuidwesten van Mexico waar we de eerste week van onze reis zijn geweest. We hopen hier nog wat foto's van surfers te kunnen verkopen, want die zijn hier in grote getalen aanwezig, maar helaas blijkt dat hier toch wat lastiger te zijn dan in Pavones. Het strand (en de golven en dus ook de surfers) is enorm langgerekt en het is lastig om de surfers te benaderen, omdat ze allemaal op andere plekken het water in en uit gaan. Ook is het lastig om een centrale plek te vinden waar de surfers langskomen, want er is hier niet 1 centrale plek (dat was het mooie van Pavones, iedereen kwam aan het eind van een surfdag langs de Cantina, een bar die pal aan het strand zat). Verder lopen hier ook veel meer “professionele” fotografen rond. Deze gaan onder andere het water in met onderwatercamera's. Natuurlijk heeft Remco ook een onderwatercamera, dus waarom zouden we die profs niet eens proberen te evenaren, maar om een of andere reden schrikken de golven van soms wel 6 meter(!) hem wat af. Er zijn wel surfers die geïnteresseerd zijn en zeggen dat ze de foto's graag willen komen bekijken, maar vervolgens komen ze niet opdagen. We proberen het anderhalve dag, maar geven het dan maar op. We hebben geen zin om voor Jan Doedel de hele dag foto's te bewerken en vervolgens een paar uur in een cafe te zitten wachten op surfers die niet komen. We besluiten om onze dagen anders in te gaan vullen, namelijk met luieren! Dat kan hier uitstekend. We hebben weer een geweldige cabana in dezelfde accommodatie als waar we eerst zaten, alleen is deze cabana nog luxer dan de vorige. We hebben een grotere veranda met een hangmat, een open keuken en uitzicht op de zee, de slaapkamer is enorm en de badkamer heeft een douche met heerlijk warm water. Zoals gezegd, we luieren hier voornamelijk, maar af en toe doen we ook nog wel eens wat: wandelen over het strand, boodschappen doen op de markt of in de supermarkt (is ook goed voor een wandeling van een uur), beetje winkelen, hardlopen (Remco) en lezen en zonnen bij het zwembad (Rieneke) (is ook heel actief, je moet je eerst insmeren en dan minstens 6 keer draaien op een middag). We genieten er van!

Het nieuws over de varkensgriep bereikt ons natuurlijk ook. Zelf zitten we allebei nog in het laatste staartje van een griepje/verkoudheid, dus wie weet... Wellicht zijn we inmiddels wel immuun voor de varkensgriep! We volgen dagelijks het laatste nieuws via internet, maar merken weinig van alle commotie in Puerto Escondido. Er loopt hier bijna niemand met een mondkapje (behalve op een gegeven moment het personeel in de supermarkt). Die dingen zijn hier bovendien ook nergens te krijgen, dus als we er al een zouden willen hebben, dan zouden we ze moeten afpakken van het supermarktpersoneel en of dat nou zo hygiënisch is... Wel maken sommige toeristen zich erg druk en willen zo snel mogelijk het land uit. Prijzen van vliegtickets naar Amerika schieten omhoog nadat meerdere toeristen halsoverkop een vlucht hebben geboekt. Mensen laten er zelfs hun bestaande vluchten vanuit Mexico City voor schieten en betalen liever extra dan dat ze naar deze stad van verdoemenis reizen. Wij vinden het allemaal nogal overdreven eerlijk gezegd. Het aantal besmettingen valt reuze mee in vergelijking met een gewone griep en ook het aantal doden als gevolg van de varkensgriep staat (tot nu toe in ieder geval) in schril contrast met het aantal doden dat jaarlijks aan gewone griep overlijdt. In Mexico City wonen 20 miljoen mensen waarvan er nog geen 800 (bevestigde gevallen in heel Mexico) besmet zijn en er nog veel minder zijn overleden... Evengoed kijken we natuurlijk wel uit dat we niet te dicht bij mensen in de buurt komen die niezen, hoesten of snottebellen hebben. Omdat wordt aangeraden om je handen vaak te wassen gaan we ook op zoek naar desinfecterend middel voor je handen waar je geen water bij nodig hebt (dat heb je namelijk niet altijd bij de hand), maar net als de mondkapjes is ook dit nergens te krijgen. Verder besluiten we om de twee dagen die we aan het eind van de reis in Mexico City hadden willen doorbrengen te skippen. Naast de (geringe) kans op besmetting ligt het leven in de stad momenteel toch redelijk plat. De straten schijnen uitgestorven te zijn en er zijn geen bars, restaurants en musea open. Geen bars en restaurants, daar kunnen we nog wel mee leven, maar geen musea... dat is de druppel ;-). De twee dagen die we nu over hebben brengen we luierend door in Puerto Escondido, je moet toch wat.

3 mei 2009 – 6 mei 2009

Na 10 dagen zeggen we het strand en onze hangmat vaarwel en we reizen met een Express busje naar Oaxaca, halverwege Puerto Escondido en Mexico City. Dit busje is een “servicio rapido”, zo vertelt het meisje van de touroperator ons en waarschijnlijk staat hierover ook iets vermeld in de functieomschrijving van de chauffeur. Hij rijdt ons namelijk als een ware Speedy Gonzales door de bergen, over de ergste slingerweg die wij in heel Centraal Amerika zijn tegengekomen. Een beetje groen uitgeslagen, maar zonder kleerscheuren komen we zes uur later aan in Oaxaca. Dit is de stad van de Mezcal (jaja, die alcohol met worm) en chocolade. Van beide proeven we het een en ander in verschillende winkeltjes, maar van de worm blijven we af. Overigens slaan we ook heel vriendelijk doch erg beslist het aanbod van meerdere verkoopsters af om te proeven van een andere specialiteit van Oaxaca: gefrituurde sprinkhanen. Op de markt zien we verder nog leuke plastic maskers van lachende varkensgezichten. We denken er even over om die te kopen en op te zetten bij aankomst op Schiphol, maar de familie zou wel eens kunnen schrikken en denken dat we een enge ziekte hebben opgelopen ;-) We zien er dus maar van af.

Morgen (5 mei) reizen we dan toch naar Mexico City, want onze vlucht een dag later is in de ochtend, dus we ontkomen er niet aan om een nachtje in de spookstad te verblijven. We zijn benieuwd of het inderdaad zo uitgestorven is als beweerd wordt. Woensdagochtend vliegen we via Washington naar Amsterdam, waar we donderdagochtend net voor de files aan hopen te komen!

En dan tot slot hier nog een aantal zaken op een rijtje met betrekking tot de afgelopen vijf maanden.

Feiten en cijfers
* In vijf maanden (146 dagen) tijd hebben we de volgende afstanden afgelegd in zeven landen van Centraal Amerika:
afstand over water: 405km
afstand vliegtuig: 75km (uiteraard exclusief vlucht naar Mexico)
afstand bus/pick-up: 9.623 km!
(met dank aan http://www.gmap-pedometer.com/)
* We hebben in 59 verschillende accommodaties geslapen
* De goedkoopste avondmaaltijd die we in een restaurant hebben gegeten was: EUR 1,15 met z'n tweeën (gefrituurde aardappel/groente beignets met rijst en salsa; in een eethuisje in Nicaragua)
* De duurste avondmaaltijd die we in een restaurant hebben gegeten was: EUR 13 met z'n tweeën (humus met kipreepjes en pittabrood, moussaka met stokbrood, falafel met salade en een wrap met gekruide kip; bij een Libanees restaurant in Mexico)
* De beste accommodatie hadden we in Puerto Escondido (Mexico): onze fantastisch mooie cabanas met eigen keuken, warme douche, veranda en een gemeenschappelijk zwembad. En dat voor slechts EUR 16 per nacht!
* De slechtste accommodatie hadden we in Livingston (Guatemala): het matras was een kuil en de kamer bedompt. Het allerergst was eigenlijk het hutje op Little Corn (Nicaragua), waar de kamer bestond uit 4 platen met zeildoek en het bed vol zat met beestjes, maar hier hebben we voortijdig uitgecheckt, een verstandig besluit.
* We hebben in totaal aan dagelijkse uitgaven (accommodaties, bustickets, maaltijden, e.d.) in vijf maanden EUR 5.165 uitgegeven (dat is gemiddeld EUR 35 per dag)
* We hebben in totaal EUR 375 verdiend met foto's maken van surfers.

Dit waren voor ons de tien mooiste/bijzonderste belevenissen of plekken in Centraal Amerika:
* Laguna de Apoyo (Nicaragua): heerlijk relaxen aan het heilzame meer in het midden van de (niet meer actieve ;-)) vulkaan Apoyo.
* De drugsbus (Costa Rica): wat een actie!
* Het fotograferen van surfers in Pavones (Costa Rica): hard werken, maar een erg leuke manier om wat geld te verdienen.
* Isla de Ometepe (Nicaragua): mooiere plekken dan dit prachtig, sprookjesachtig eiland bestaande uit twee vulkanen, zijn er haast niet.
* De mooie koloniale stadjes (Antigua in Guatemala, Copan in Honduras, Leon en Granada in * Nicaragua en San Cristobal en Oaxaca in Mexico).
* Semuc Champey en Lanquin (Guatemala): heel erg mooi groen berglandschap en onwaarschijnlijke groene waterpartijen.
* De warmwater waterval (Guatemala): een magische plek en in een woord heerlijk!
* Het hoog in de bergen gelegen dorpje San Juan (Honduras): de mensen zijn hier supervriendelijk, er zijn geen toeristen en je kunt erg mooie wandelingen maken in de omgeving.
* Carnaval vieren in Panama City: wat een feest, geweldig!
* Rio San Juan en Rio Frio (Nicaragua): heel erg mooie riviertrips naar afgelegen plaatsen en bij de grens met Costa Rica.

Maar we hebben ook een paar kritische nootjes:
* De zeven uur durende bootreis door de storm naar Islas del Maiz (Corn Islands, Nicaragua): pure hel!
* De beroving van de creditcard en geld op onze derde dag in Guatemala.
* De irritante autoalarmen overal in Centraal Amerika: zo'n riedel die kinderen in Nederland hebben als ze politie-/brandweer/ziekenwagentje spelen en dan keihard en ongeveer een minuut lang (en als je pech hebt vijf keer achter elkaar bij verschillende auto's tegelijk)
* De aanblik van enorme stukken kaalgekapt of platgebrand land in bijna alle landen, voor de houtproductie, aanleg van kilometerslange palmolieplantages of als weidegrond voor toekomstige Whoppers en Bic Macs. Erg deprimerend.
* De vele verkeersdrempels in heel Centraal Amerika, maar vooral in Guatemala (heb je net een beetje vaart met je chickenbus, moet hij weer een drempel over) en Mexico (in elk dorp van 3 huizen zijn minstens vijf drempels)
* Het feit dat er in winkels, restaurants en reisbureaus nooit genoeg wisselgeld aanwezig is. Als je bijvoorbeeld 90 moet betalen en je geeft 100, dan wordt je eerst aangekeken of je van Mars komt en vervolgens worden de hele familie, de overbuurman en de groenteboer erbij gehaald om hun portemonnees te trekken om het wisselgeld bij elkaar te sprokkelen.

Al met al was deze eerste etappe van onze reis een supermooie ervaring! We zijn blij dat we nu ook eens aan “deze kant van de wereld” zijn geweest.