Familiehereniging deel 1

22 september 2009 – 30 september 2009

We blijven nog een aantal dagen in het drukke Kuta, omdat we met Rocky, de eigenaar van het resort in Sulawesi, verder willen praten over de eventuele mogelijkheden voor samenwerking. Hij is momenteel voor een paar maanden in Bali aan het werk als duikinstructeur en duikt zo ongeveer dag en nacht, zeven dagen per week. Afspreken is dus wat lastig, maar uiteindelijk lukt het om elkaar een avond te treffen. We bespreken ons voorstel en de mogelijkheden wat uitgebreider en spreken uiteindelijk af dat Rocky alles nog eens goed voor zichzelf overdenkt en ons dan laat weten hoe hij er tegenover staat. Het is een goed gesprek en we staan er nog steeds positief tegenover. Nu is het dus weer even afwachten. Mocht Rocky uiteindelijk accoord gaan met ons voorstel, dan zullen wij opnieuw afreizen naar Sulawesi om ter plekke nog verschillende zaken uit te zoeken voordat we definitief besluiten om met dit project door te gaan. Wordt dus vervolgd.

We hebben in Kuta kennis gemaakt met Rianne en Robert, die in hetzelfde hotel zitten als wij. We drinken regelmatig samen een biertje of kletsen wat bij het zwembad. Het klikt erg goed en we besluiten een dagje met elkaar op pad te gaan om de westkust van Bali te verkennen. Er schijnen in het noorden van deze kustlijn in deze maand bullraces plaats te vinden: waterbuffels versierd met tierlantijnen die karretjes met een ruiter rondtrekken in het rijstveld. Dat klinkt ons wel spectaculair in de oren, dus dat willen we wel eens zien. We huren een auto. Robert heeft zijn internationaal rijbewijs bij zich, dus hij is de pineut om de Balinese gekken op de weg te laten zien hoe het ook kan. We moeten vroeg op pad, want de races vinden plaats in de ochtend en het is zo'n twee uur rijden. We willen om zes uur vertrekken, maar helaas heeft de eigenaar van de auto blijkbaar geen wekker en nadat we hem om kwart over zes uit zijn bed hebben gebeld duurt het nog een half uur voordat hij de auto komt afleveren. We vertrekken na de papierafhandeling helaas dus een uur later, nu maar hopen dat we het nog halen. De tocht richting Negara, het plaatsje in de buurt waarvan verschillende races plaatsvinden, verloopt voorspoedig, maar eenmaal daar aangekomen is het een puzzeltocht waar we precies moeten zijn. De van tevoren opgevraagde informatie blijkt niet te kloppen, want in het dorp dat genoemd werd vinden vandaag geen races plaats. Dan maar verder vragen. Jammer genoeg wijst iedere persoon aan wie Rieneke de weg vraagt (in zo goed mogelijk Indonesisch, want Engels verstaan ze hier niet) weer een andere kant op en we rijden een beetje in kringetjes rond. Op een gegeven moment, na ongeveer twee uur zoeken, krijgen we een redelijk goede aanwijzing, dus we besluiten het een laatste keer te proberen. De aanwijzing blijkt inderdaad te kloppen, want op de weg verschijnen steeds meer trucks met daarop vrolijk uitgedoste mannen, waterbuffels en karretjes. Helaas komen ze vanuit de richting waar wij naartoe rijden... Dit is niet zo'n goed teken, misschien zijn we te laat. En jawel, eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming is de race net voorbij. We zien nog net een hele stoet toeschouwers, karretjes en soms zwaar toegetakelde buffels uit het rijstveld komen. Erg jammer, maar na het zien van die bebloede beesten weten we eigenlijk ook niet meer helemaal zeker of we het wel leuk hadden gevonden om te zien hoe de buffels met de zweep worden behandeld. Hoogtepunt van onze trip dus wel gemist, maar de rest van de dag is nog steeds er gezellig. We relaxen op een paar mooie stranden, kijken naar surfers en genieten van het mooie landschap onderweg (Robert iets minder, want die moet zich concentreren op het verkeer en maniakale scooterrijders met een zelfmoordwens zien te ontwijken).

1 oktober 2009 – 11 oktober 2009

Op 1 oktober is Noëlle geboren, het nieuwe nichtje van Rieneke. Alles is goed met mama en dochter, goed nieuws dus!

We verlaten eindelijk het drukke Kuta en reizen naar Padang Bai, waar we al vaker geweest zijn, maar Remco wil er graag nog gaan duiken. Hij gaat twee dagen op pad en ziet onder andere meerdere Manta's, erg grote en mooie beesten! Rieneke woont onder andere een volle maan ceremonie bij in een tempel aan het strand. Jammer genoeg regent het als we in Padang Bai zijn, dus als Rem uitgedoken is blijven we niet langer en reizen door naar Amed aan de oostkust. Dit is een nog wat minder toeristisch stuk van Bali en dus ook veel ongerepter. We vinden het er heel erg mooi. Er zijn meerdere baaien met zwarte stranden. Vanaf het strand in de baai waar wij verblijven is er bovendien ook nog een prachtig uitzicht op de Gunung Agung, de grote vulkaan van Bali. We besluiten hier een paar dagen te blijven, want het is een heerlijke plek om lekker niks te doen, te genieten van het mooie weer, het lekkere eten in de leuke kleine restaurantjes aan het strand, te duiken en te wandelen over het mooie strand.

12 oktober 2009 – 17 oktober 2009

We reizen van Amed naar Ubud, want vandaag komen Jaap en Marjan (de ouders van Remco) aan om een weekje met ons mee te reizen. Super! We hebben al twee kamers gereserveerd op een prachtig plekje helemaal aan de rand van het stadje, midden tussen de rijstvelden. Je hoort hier alleen het ruisen van het water door de rijstvelden, kwakende eenden en padden en het getjirp van krekels. Dit lijkt ons wel een mooi begin voor de vakantie van Jaap en Marjan. Ze komen laat in de avond aan en het weerzien is natuurlijk erg fijn! Onder het genot van een meegebracht dropje, plakje Old Amsterdam en een glaasje cognac kletsen we gezellig bij.

In Ubud makken we onder andere een erg mooie wandeling door de rijstvelden, waarbij we onze vriend Weda, de rijstboer die we eerder ontmoet hebben, weer opzoeken. We spreken af bij zijn rijstveld, rond drie uur in de middag. Eenmaal bij zijn veld zien we hem niet direct - hij is even de koeien voeren - maar hij heeft, heel slim, een briefje opgehangen met zijn naam er op zodat we zeker weten dat we bij het goede rijstveld zijn aanbeland. Ze lijken namelijk allemaal nogal op elkaar... Het is leuk om Weda weer te zien en hij kan ons wederom een hoop vertellen over het proces van de rijstteelt. Ook neemt hij ons mee naar een plek waar een heel mooi uitzicht is over een kloof om zijn andere gewassen te laten zien. Koffie, kokosnoten, papaya, doerian, jackfruit, chillipepers, noem het maar op en het groeit hier. Daarna wandelen we samen met Weda naar zijn andere rijstveld dat al geel van kleur is en dat hij over een paar dagen zal gaan oogsten. Eigenlijk kan het nu al geoogst worden, maar omdat er over twee dagen een periode van belangrijke ceremonieën begint waarvoor nu veel voorbereidingen nodig zijn, heeft hij nog geen tijd gehad. Deze voorbereidingen zien we in volle gang als we vervolgens met Weda naar zijn dorp lopen voor een kopje koffie bij hem thuis. Op straat worden lange bamboe palen versierd om bij huizen neer te zetten. Ook worden vele varkens hun nek doorgesneden, ter plekke geslacht en in hapklare brokken gehakt om er o.a. offerhapjes en saté van te maken. De periode van ceremonieën (“Galungan”) zal tien dagen duren en in deze tijd eren de Balinezen hun goede goden, die Bali voor de rest van het jaar moeten zuiveren van kwade geesten. Wij begrijpen dat daar natuurlijk een lekker sateetje bij hoort, maar toch het is niet zo heel erg fijn om te zien hoe die varkens aan hun eind komen. Bij Weda thuis genieten we van een kopje koffie van eigen teelt en maken we kennis met zijn vrouw, die bezig is rijsthapjes klaar te maken voor Galungan. Naast zijn vrouw en dochter wonen in het huis ook nog de vader en moeder van Weda en verschillende andere familieleden. Dit is heel gebruikelijk in Indonesië. De familieband is erg hecht en gericht op samen delen, maar het is vaak ook pure noodzaak, aangezien families meestal niet rijk genoeg zijn om een heel huis te betalen. Weda, zijn vrouw en dochtertje delen samen één kleine kamer in het huis en de tweede baby is op komst... Na de koffie en wat proeverijen van de rijsthapjes nemen we afscheid van Weda en zijn familie, maar zeer waarschijnlijk zien we ze nog terug, want eind november gaan we opnieuw naar Bali.

Van Ubud reizen we door naar Tirta Gangga met een tussenstop in Padang Bai om te lunchen. We zijn hier inmiddels al zo vaak geweest dat de hoteleigenaren en restauranthouders ons beginnen te herkennen en we worden overal vriendelijk begroet en toegelachen. Erg leuk! Eenmaal in Tirta Gangga vinden we een mooie homestay (inderdaad, bij de familie thuis) waar we twee kamers kunnen huren, waarvan eentje met een groot dakterras vanaf waar we een schitterend uitzicht hebben over de omliggende rijstvelden en in de verte de zee. Tirta Gangga is een plaatsje van niks, maar het staat op de toeristenkaart vanwege een waterpaleis waar naar zeggen water uit een bron komt die in verbinding staat met het water uit de Ganges in India. Dit is natuurlijk een fabeltje en bovendien vragen we ons af of we überhaupt blij moeten zijn met water uit de Ganges. Daar drijven namelijk dode mensen en ratten in en mensen doen er hun dagelijkse was en grote boodschappen in... Maar goed, het bezit natuurlijk heilige krachten dus Jaap en Remco besluiten het er op te wagen en nemen een duik in een van de baden (het water is overigens erg schoon, de afstand tussen India en Bali is blijkbaar groot genoeg om het water onderweg door de verschillende aardlagen te filteren en te ontdoen van de lijken en drollen ;-)).

Naast het waterpaleis staat de omgeving van Tirta Gangga bekend om de mooie rijstvelden die in terrassen van verschillende hoogtes zijn aangelegd. We gaan daarom een ochtend op pad om een wandeling te maken en hopen tegelijk een mooie tempel tegen te komen waar we wat mee kunnen krijgen van de eerste dag van Galungan. De wandeling is mooi, we komen onder andere door kleine dorpjes die verscholen liggen in de bossen en zien veel mensen die lopend, achter op een truck of op de scooter (met de hele familie: vader voorop, kind erachter en moeder met een ter plekke zogende baby achterop) met offergaven richting een van de vele tempels gaan. We komen uiteindelijk zelf ook bij een tempel terecht en kijken een tijdje naar het offeren en bidden. De eigenaar van onze homestay had ons verteld dat we wellicht nog wel ergens op straat of bij mensen thuis konden meegenieten van de voorbereide sateetjes, maar waarschijnlijk zijn we nog te vroeg, want iedereen zit nog in de tempels. We wandelen dus maar terug, glibberend en klauterend over de smalle paadjes langs de rijstterrassen.

Vanaf Tirta Gangga reizen we naar Amed, want we willen Jaap en Marjan deze mooie plek niet onthouden. Rieneke en Marjan relaxen bij het strand en Jaap en Remco gaan samen duiken, wat hier erg mooi is (er is onder andere een oud wrak van 120 meter lang, een alentuin en hele mooie koralen met veel vis). Ook wandelen we nog een avond over het strand, waar heel veel traditionele vissersboten liggen, naar een plek waar zout uit de zee wordt gewonnen. Dit is een mooi proces om te zien. Natuurlijk zijn er vele vrouwen en kinderen die ons een zak zout willen verkopen, maar als we daaraan zouden toegeven zouden we de rest van onze reis kromlopen van alle zakken zout in onze rugzak. De zonsondergang achter de vulkaan, gezien vanaf het strand is prachtig!

De laatste dag dat we met Jaap en Marjan samen reizen, gaan we weer terug naar Padang Bai. Hier eten we nog een laatste maaltijd met z'n vieren waarna we helaas afscheid moeten nemen. Wij reizen door naar het vliegveld, Jaap en Marjan reizen nog drie weken door Lombok, Bali en Java. Het was een hele fijne en gezellige week samen!

18 oktober 2009 – 21 oktober 2009

We zijn weer voor drie dagen in Kuala Lumpur, waar we vooral slapen, eten en een beetje rondlopen. Op dit moment zitten we te wachten op onze vlucht naar Australië (dit bericht wordt op het vliegveld geschreven), waar we Jaap, Becky, Jesse, Aurora, Cohen en de pasgeboren Noëlle zullen zien. We kijken er heel erg naar uit!