Genieten op het mooie Sumatra

17 juni 2009 – 23 juni 2009

We vliegen van Kuala Lumpur naar Banda Aceh, op het noordelijkste puntje van Sumatra (Indonesie). Het uitzicht vanuit het vliegveld is meteen al mooi: veel groen, bergen en vulkanen en maar weinig bebouwing. Na een turbulente landing komen we zonder veel gedoe door de douane en we regelen meteen een taxi naar de haven, vanwaar we met een boot naar het eiland Pulau Weh vertrekken. Dit is een nog redelijk ongerept en niet al te toeristisch eiland en de voorzieningen zijn soms enigszins primitief. De electricteit valt regelmatig uit en de meeste accommodaties zijn erg basic: bedden met harde matrassen of alleen een matras op de vloer, een gat in de vloer als WC en een grote bak water met een emmertje waarme je je kunt “douchen” (de mandi, wordt veel gebruikt in Indonesie). We houden wel van een beetje ongerept, dus we voelen ons hier al snel thuis. We vinden een bungalow (bestaande uit een grote kamer en aparte mandi) aan het strand. Eigenlijk is deze bungalow het huis van de familie die er naast woont, maar zij hebben een dochtertje (Dede) van twee met een hazenlip. Om geld te sparen voor haar operaties verhuren ze hun huis (voor 8 Euro per nacht) aan toeristen. Zelf wonen ze in de kleine ruimte achter hun restaurant. De familie heeft veel narigheid meegemaakt in het verleden: de tsunamie maakte hun huis en restaurant met de grond gelijk (het water stond 5 meter hoog op het strand en alles werd weggevaagd). Nadat ze hun huis en restaurant weer hadden opgebouwd overleed hun eerste kindje, een zoontje, op driejarige leeftijd aan leukemie. Een week daarna werd hun dochtertje geboren met een hazenlip... Ondanks alle tegenspoed lijken ze erg gelukkig en ze werken hard. Het is een aardige familie en ze koken lekker, dus we eten elke maaltijd in hun restaurant. Hopelijk helpt dat een beetje om de spaarpot voor de operaties van Dede wat op te krikken.

Het strandje waar we verblijven (Gapang Beach) is klein en mooi, met wit poederzand en een azuurblauwe zee. Overal lopen honden, kippen en geiten. Er staan een paar huizen, restaurants en bungalows en in de weekenden komen er veel lokale mensen om van een dagje strand te genieten. Erg leuk. Ook is Pulau Weh een duikersparadijs en Remco gaat dan ook bijna elke dag op pad met een klein bootje om verschillende duikplekken rondom het eiland te verkennen. Het is echt prachtig! Er zit heel veel vis, er is mooi koraal en het is niet afgeladen met andere duikers, zoals dat bijvoorbeeld in Thailand wel vaak het geval is. Soms staat er wel een zeer sterke stroming, maar door gebruik te maken van de Ninja-techniek (met je buik plat tegen het rif je van rots naar rots vooruit trekken ;-)) wordt Remco niet van het rif afgeblazen.

Bier is hier bijna niet te krijgen. Het is een strikt Moslimgebied en het is verboden om alcohol te verkopen. Sommige restaurants verkopen het toch, maar omdat het ons niet echt smaakt (vaak lauw omdat de electriciteit niet altijd werkt) drinken we vooral verse vruchtensappen en lokale koffie. Bevalt goed! Naast duiken, boeken lezen en op het strand liggen gaan we ook nog een dagje wandelen naar een volgend strand. De natuur is mooi (we zien ook aapjes, altijd leuk!) en de mensen zijn allemaal supervriendelijk. Na Thailand, dat de afgelopen jaren naar ons gevoel toch wel enigszins is veranderd op dat gebied (zal wel door de grote hoeveelheid toeristen komen...) is het heerlijk om weer eens echte oprechte vriendelijkheid mee te maken, zonder dat je meteen het gevoel krijgt dat er misschien meer achter zit.

24 juni 2009 – 25 juni 2009

Omdat we nog meer van Sumatra willen zien zeggen we ons strandje, de familie van Dede en de gezellige mensen van de duikschool gedag en we nemen de boot weer terug naar Banda Aceh. Omdat we pas een dag later een nachtbus kunnen regelen naar onze volgende bestemming, brengen we twee dagen in deze stad door. Het is niet echt een bijzondere stad, maar het is toch wel interessant. De stad is door de tsunami nagenoeg verwoest (er zijn 61.000 mensen omgekomen en een enorme hoeveelheid gebouwen was weggevaagd). Je kunt hier op nog best veel plekken de sporen van zien. Veel gebouwen zijn nieuw, veel worden nog hersteld, de haven en wegen zijn opnieuw aangelegd en er is een tsunami museum. In de lobby van een hotel dat zeker zeven kilometer landinwaarts ligt hangt een enorme foto van het hotel na de tsunami met een grote houten boot voor de deur geparkeerd. Deze boot is inmiddels weggehaald, maar een paar kilometer verderop ligt nog een andere. Deze boot is te groot om weg te halen. De eigenaresse van ons guesthouse brengt ons er naartoe. Het is een soort tankerschip van staal, zo'n 60 meter lang en 10 meter hoog, echt enorm. Hij is ongeveer 5 kilometer landinwaarts geblazen en heeft een hele woonwijk verwoest. Niemand in dit gebied heeft het overleefd... Ook de eigenaresse van het guesthouse en haar man hebben tijdens de tsunamie familie en vrienden verloren. Het is uiteraard nogal indrukwekkend allemaal. Na het bezoekje aan de boot worden we uitgenodigd om mee te gaan naar het huis van de eigenaresse van het guesthouse en we ontmoeten daar ook haar man. Hun huis staat vlakbij het schip (de woonwijk is inmiddels helemaal opnieuw opgebouwd). Vanaf het balkon van het huis kun je het schip zien liggen.We krijgen een plakje cake en een glaasje prik en we kletsen wat. Erg leuk en erg vriendelijk!

26 juni 2009 – 1 juli 2009

Met hulp van de eigenaresse van het guesthouse kunnen we een superdeluxe nachtbus regelen voor een redelijke prijs en met deze bus reizen we in tien uur van banda Aceh naar Medan. We komen vroeg in de ochtend aan en regelen een becak (brommer met zijspan waar je maar net met z'n tweeën in past, we voelen ons net Peppie en Kokkie) om ons naar het volgende busstation te brengen om vanaf daar naar het Tobameer (Danau Toba) te reizen. De becakrijder lijkt het allemaal begrepen te hebben, met hulp van uitleg van een stuk of vijf omstanders, maar na een ritje van tien minuten staan we voor een groot hotel met de naam “Danau Toba”... Niet helemaal goed dus. Na wat gehannes kunnen we duidelijk maken dat we naar het meer willen en dus naar het busstation vanaf waar de bus daarnaartoe vertrekt en na nog vijf minuten rijden worden we afgezet bij een klein kantoortje vanaf waar precie één minibusje vertrekt naar het meer. Dit was ook niet helemaal wat we bedoelden, maar het busje vertrekt meteen en zit gelukkig niet tot het dak vol, dus we besluiten in te stappen. Gelukkig zijn er, naast een paar families, 'maar' drie mannen die ons kettingrokend tijdens de rit van bijna vijf uur vergezellen. Tsja, helaas mag er in Indonesië in de bus worden gerookt en zolang het geen superdeluxe bus is waar ze een apart afgesloten compartiment achterin hebben voor de rokers, moet je blij zijn als er in ieder geval een raampje open kan...

We reizen met het busje van Medan naar Parapat aan de rand van het Tobameer, vanaf waar we een boot nemen naar Pulau Samosir, een groot schiereiland in het midden van het meer. Het Tobameer is een kratermeer van een niet meer actieve vulkaan en is maar liefst 450 meter diep. Het schiereiland Samosir heeft zelf ook weer een mini-schiereilandje, Tuk-Tuk genaamd. Op een plattegrond ziet het er uit als een soort paddestoel die uit Samosir groeit en dat verklaart misschien waarom er op Tuk-Tuk zoveel gebruik wordt gemaakt van de 'magic mushroom' die hier in het wild groeit. Op deze paddestoel zijn de meeste accommodaties en restaurants te vinden en we vinden zelf een erg mooi hotel vlakbij het water. De omgeving is prachtig. Het eiland Samosir heeft hoge rotswanden en ligt bezaaid met rijstvelden (deze zijn inmiddels wel wat droog, want het regenseizoen moet nog beginnen), weilanden met waterbuffels en huizen in Batak stijl (houten huizen met een bijzonder puntdak). Net als op Pulau Weh zijn de mensen ook hier ontzettend vriendelijk. Iedereen (vooral kleine kinderen) wil op de foto en soms willen mensen ook van ons een foto nemen, dat is weer eens wat anders ;-). We eten de meeste keren in hetzelfde restaurant met uitzicht op het meer. Het eten is hier echt fantastisch! Vooral de Rendang (stoofgerecht met veel specerijen en kokos) en de gefrituurde aubergines in pittige tomatensaus zijn verrukkelijk. We maken een paar wandelingen in de buurt van ons hotel (waarbij Rieneke een keer een extra ommetje maakt om een boos kijkende waterbuffel met enorme horens te ontwijken ;-)) en nemen naderhand een verkoelende duik in het meer. Ook gaan we met nog een paar andere toeristen een avondje stappen in de plaatselijke disco. Iedereen gaat uit zijn dak bij hits die in Nederland meer dan tien jaar geleden populair waren, waaronder 2-Unlimited. Tsja, we doen maar gewoon gezellig mee. Verder bewonderen we de manier waarop in de buurt van ons hotel een huis wordt gebouwd. De bouwers gaan heel precies te werk en ze werken ook de hele dag door en zitten niet de hele tijd sigaretten te roken. Ze frezen met behulp van een beitel en hamer sleuven uit houten raamkozijnen waar vervolgens sier-dwarslatjes in worden geplaatst, metselen heel zorgvuldig muren en vlechten met de hand ijzeren staven om de betonnen delen van het huis te verstevigen. Er komt geen electrische machine aan te pas (wij hebben er tenminste geen gezien). Vakwerk, zo willen we ze in Nederland ook wel!

De laatste twee dagen aan het meer brengen we vooral luierend door. We hebben nog een paar boeken die uitgelezen moeten worden (dan kunnen we ze nog ruilen in het biebje bij het hotel), we liggen bij het water en we drinken thee met koekjes met de Engelse en Amerikaanse toeristen die we hier hebben ontmoet ('tea and biscuits' dus ;-)). Vanavond staat ons de volgende rit met een nachtbus te wachten Deze keer wel een iets minder luxe, dus waarschijnlijk geen apart rokers-compartiment achterin... Dat wordt puffen geblazen.